.........

چند صباحی دگر جای خالی نبودنت تکرار می شود چگونه آن غروب بهاری  آسوده خیال سر به بالین شب خوفتی که دیگر نه به طن جانی و نه به سیما سخنی داشتیآری نمی دانستی که اجل در کمین جانت خفته باشد که آخرین غروب جانت را بدون درد و آهی بگیردو در اندرون من نمی گنجد که چه مظلومانه در سکوت تنهایی خوفتیتا به آرامش ابدی برسی و آن صدایت به خاطرها بپیونددای کاش در آن روز آخر اندکی بیشتر باهم بودیمگپ و گفتی میزدیم و خواب از چشم بهت زده ات دور میشدافسوس  ............